Zapomnieliśmy o tym, bo została wepchnięta (przez media, ekspertów i samych architektów) do
szufladki dóbr luksusowych. W gazetach i kolorowych magazynach budynki są traktowane jak
efektowne bibeloty, sfotografowane w odpowiedni sposób niemal zawsze zachwycają,
jednocześnie uruchamiając nasze marzenia o życiu w pięknej, wygodnej i oczywiście drogiej
przestrzeni. Bardzo często dyskutujemy o tych obrazach tak, jakbyśmy dyskutowali o prawdziwych
budynkach. Co więcej, dyskusja o architekturze zazwyczaj opiera się nawet nie na fotografiach, a na
ich wygenerowanych komputerowo zamiennikach. Potrafimy się pokłócić o budynki, które nawet
nie istnieją. Uwielbiamy to robić.
„Każde poruszające doświadczenie architektury jest wielozmysłowe”– pisze Juhani Pallasmaa w
znakomitej książce Oczy skóry i wskazuje, że architektura, owszem, generuje obrazy, ale ma także
faktury, ma zapach, brzmienie i smak. Z kolei Peter Zumthor w zbiorze esejów Myślenie architekturą
podkreśla, że jego pierwsze wspomnienie z dzieciństwa związane z architekturą jest zbudowane na
fakturze i smaku mosiężnej klamki w domu jego ciotki. Kiedy miał cztery lata, operował zupełnie
innymi zmysłami doświadczając rzeczywistości, także tej architektonicznej, niż robi to teraz
(zanurzony w powodzi obrazów).
W swojej prelekcji Springer opowiada o iluzji, jaką produkują obrazy architektury. A tych, którzy
naprawdę chcą doświadczyć budynków, zachęca do zamknięcia oczu.