„Przez całe lata uważałem, że moim największym osiągnięciem fotograficznym była książka
Miedzianka. Historia znikania. Tam po raz pierwszy bardzo świadomie użyłem aparatu –
zostawiłem go w domu” – mówi Filip Springer w jednym z wywiadów.
Swoją dziennikarską przygodę rozpoczynał w Poznaniu jako fotoreporter nieistniejącej już
„Gazety Poznańskiej”, a później „Głosu Wielkopolskiego”. Przez kilka lat pracował też dla
ogólnopolskich agencji fotograficznych. Z biegiem czasu swoje projekty fotograficzne zaczął
uzupełniać o coraz bardziej rozbudowane teksty. W końcu stał się autorem reportaży
publikowanych na łamach tygodnika „Polityka”, „Tygodnika Powszechnego” czy „Gazety
Wyborczej”. Od publikacji książki o Miedziance Springer jest kojarzony głównie jako reporter
piszący, który ilustruje niektóre swoje książki (Wanna z kolumnadą, Źle Urodzone, Miasto
Archipelag) samodzielnie wykonanymi fotografiami. Jednocześnie reporter deklaruje, że
fotografia jako medium czy narzędzie snucia opowieści interesuje go coraz mniej. Nadal widzi w
niej jednak narzędzie poznawcze, za pomocą którego bada rzeczywistość.
W prelekcji Springer pokazuje na przykładach kolejnych cykli fotograficznych i książek, jaką drogę
twórczą przebył, jak ewoluowało jego podejście do fotografii oraz jej pojmowanie, a także w jaki
sposób dzisiaj wykorzystuje w swojej pracy aparat fotograficzny.