Autorzy

Jesteśmy pionierami improwizacji komediowej w Polsce i pierwszym warszawskim teatrem impro. Istniejemy z grubsza od 2006 roku. Nasze spektakle to historie pisane na bieżąco, rodzące się na oczach widzów z grupowej energii, chwilowego porozumienia i absurdalnego poczucia humoru. W każdy piątek występujemy na scenie Klubu Komediowego w Warszawie. W inne dni w innych miejscach.

Klancyk to Maciej Buchwald, Krzysztof Dziubak, Bartosz Młynarski, Paweł Najgebauer, Piotr Sikora, Błażej Staryszak, Grzegorz Uzdański i Krzysztof Wiśniewski.

Jesteśmy współtwórcami nowej warszawskiej sceny komediowej, w tym Klubu Komediowego, Szkoły Impro i Resortu Komedii. Klancyk ma na koncie występy na festiwalach literackich, muzycznych i teatralnych w kraju i zagranicą m.in. Apostrof — Międzynarodowy Festiwal Literatury (Warszawa), Big Book Festival (Warszawa), Festiwal im. Zygmunta Haupta (Gorlice), Miedzianka Fest (Miedzianka), Malta Festival (Poznań), Open’er Festival (Gdynia), Chicago Improv Festival, Del Close Marathon (Nowy Jork), Jazzahead Festival (Brema). Współpracowaliśmy m.in. z Biblioteką Narodową, Instytutem im. Adama Mickiewicza, Fundacją Instytut Reportażu oraz Radiem 357. Produkujemy komediowy podcast „Codzienne trudności”.

Uwielbiamy gości! Zagrali z nami i dostarczali inspiracji pisarze i pisarki (m.in. Magdalena Grzebałkowska, Ewa Winnicka, Katarzyna Surmiak-Domańska, Olga Gitkiewicz, Dorota Masłowska, Natalia Fiedorczuk, Ilona Wiśniewska, Karolina Sulej, Sylwia Chutnik, Mariusz Szczygieł, Szczepan Twardoch, Filip Springer, Dionisios Sturis, Kamil Bałuk, Ziemowit Szczerek), aktorzy (m.in. Janusz Gajos, Andrzej Seweryn, Andrzej Grabowski, Jan Peszek) i muzycy (m.in. Katarzyna Nosowska, Paula i Karol, Jerzy Rogiewicz, Paweł Szamburski, Marcin Masecki, Jan Młynarski, Pablopavo).

Recenzje i wywiady

Grają razem już od kilkunastu lat, ale wciąż nigdy nie wiedzą, co wydarzy się u nich na scenie. O Teatrze Improwizowanym Klancyk mówi się, że przywracają wiarę w siłę polskiego żartu – bez cienia polityki i publicystyki. Anna Legierska Culture.pl 

Wszystko, co piszę, zawsze piszę z nadzieją, że zagra to Klancyk. – Mariusz Szczygieł

Nie mają nawet kapelusza, a wyciągają rzeczy dużo lepsze niż króliki – potrafią zagrać wszystko: człowieka w każdym wieku, zwierzęta, warzywa korzeniowe, planetę Saturn czy też toster. – Agnieszka Drotkiewicz, Wysokie obcasy

Jakub Szczęsny jest pierwszym polskim architektem, którego projekt, Dom Kereta, znalazł się w kolekcji stałej Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku. Jego instalacje można znaleźć w przestrzeniach publicznych Polski, Izraela, w USA i w Kazachstanie. Interesuje go popularyzacja wiedzy o przestrzeni i architekturze, dlatego współtworzył i prowadził programy z tego zakresu dla kanałów Domo +, TVP1 i Polsat. W 2021 roku debiutował książką “Witaj w świecie bez architektów” wydaną przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. To przewodnik po architekturze, którą ukształtowały tradycja, geografia i realia historyczne.

W październiku ukazała się jego kolejna publikacja – „Azyle, nisze i enklawy, czyli katalog małych utopii”, wydana z nakładem Wydawnictwa MSN.

Recenzje

Jakub Szczęsny w fascynującej, miejscami osobistej książce przedstawia przykłady rozwiązań, które zostały podyktowane potrzebą, nie gustem. To książka dla wszystkich, niezależnie od wieku: można oglądać obrazki, czytać główny tekst, ale i dokształcić się dzięki obszernym przypisom. A poza wszystkim to inspirujący katalog budynków dla wszystkich tych, którym znudziły się wymuskane apartamenty lub ciasne M2. Nic dziwnego, przecież Szczęsny to autor najbardziej oryginalnego budynku w Polsce, Domu Kereta.

– Sylwia Chutnik

Mówić o muzyce to jak tańczyć o architekturze – powiedział Frank Zappa o zastępowaniu zmysłowego doświadczenia intelektualnym wywodem. Ale Kuba nas do tego tańca zaprasza i prowadzi przez skwar Algieru, wietnamskie ciasne kanały, pływające wioski, brazylijskie favele czy warszawski Muranów. Jak w teledyskowych kadrach – zamkniętych w genialne grafiki – przenosi nas w jednym zdaniu o tysiące lat i tysiące kilometrów. Snuje przy tym bardzo osobistą opowieść – nie tylko o tu i teraz, ale też o tym co było, co być mogło i co być może. 

– Marlena Happach

Wywiady

„Witaj w świecie bez architektów” Jakuba Szczęsnego to żywe i osobiste opowieści o budowlach i przestrzeniach, które obyły się (niemal) bez projektantów. Od europejskich wsi, przez algierską Kazbę, fawele i kibuce, po obozy dla uchodźców. W sumie 21 przypadków z całego świata.

– Jakub Głaz rozmawia z Jakubem Szczęsnym w Architektura i biznes

,,Napisałem książkę dlatego, że chciałem, żeby moi synowie lepiej rozumieli otaczający ich świat – ten zbudowany – i rozumieli go nie tylko poprzez filtr estetyczny. Bo on jest często irracjonalny: ograniczamy się do stwierdzenia, że coś nam się podoba albo nie, ale nie jesteśmy w stanie powiedzieć dlaczego. Żeby przestrzeń była zrozumiała, musimy również wziąć pod uwagę tło, czyli kontekst, w jego zależnościach i całym skomplikowaniu. Na kształt otaczającego nas świata wpływają m.in. takie obszary, jak prawo, kultura budowlana, ekonomia, a także psychologia – osobowość zamawiającego i jego osobiste doświadczenia.”

– Logika tła, rozmowa z Jakubem Szczęsnym

Lekarz, specjalista anestezjologii i intensywnej terapii, socjolog. Pracuje w jednym z warszawskich szpitali, wcześniej w stołecznym pogotowiu ratunkowym. Był koordynatorem grupy „Medycy na granicy” – inicjatywy osób z wykształceniem medycznym, które jesienią 2021 roku udzielały pomocy medycznej imigrantom i uchodźcom podczas kryzysu na pograniczu polsko-białoruskim.

W maju tego roku, nakładem wydawnictwa Dowody, ukazała się pierwsza książka autora o nazwie POGO. Krótko po jej publikacji zyskała ona ogromną popularność, co zaowocowało umieszczeniem jej na półkach jako “bestseller”. To właśnie ta książka została nominowana do dwóch prestiżowych nagród: Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za najlepszy reportaż literacki oraz lubelskiej nagrody – Kryształowej Karty Polskiego Reportażu.

Recenzje

POGO wali w twarz, zmusza do natychmiastowej i jednocześnie długotrwałej refleksji, wzrusza, zachwyca stylem, przeraża bezkompromisowym i szczerym opisem rzeczywistości zawodowej polskich ratowników medycznych. Nie można oderwać się od tego wstrząsającego  świata pomarańczowych, o którym praktycznie nigdy nie myślimy.

– Maciej Ulewicz

To książka „nie-“. Niereportaż, niedziennik, niepowieść. Zapiski? Brzmi niesprawiedliwie, jak coś skleconego na szybko. Tymczasem „Pogo” jest książką przemyślaną, błyskotliwą, świetnie skonstruowaną. Literaturą. (…) Sieczko stąpa po linie, upadek grozi skręceniem karku. Nie spada.

–  Emilia Dłużewska, ,Ksiązki. Magazyn do czytania”

Wywiady

„Pogo” to mój pierwszy reportaż, być może też ostatni. Poczułem, że mam do opowiedzenia historię, która nadaje się na książkę, i że mam pomysł oraz narzędzia, aby tę historię opowiedzieć. Nie miałem dotychczas żadnych doświadczeń reporterskich. Jestem lekarzem, który uwierzył, że ma prawo napisać książkę. Chciałem stworzyć małą opowieść o małym świecie. Tak powstało „Pogo”.

Jakub Sieczko, wywiad dla Gazety Wyborczej

– ,,O śmierci piszesz, że też bywa zwyczajna. Ludzie umierają na banalny udar.”

– ”Przez sześć lat pracy w pogotowiu nie znalazłem niczego metafizycznego. A już szczególnie w śmierci. Nie widziałem, żeby tam wydarzyło się coś innego niż to, że jakaś sprawnie lub mniej sprawnie funkcjonująca maszyna przestaje działać. Refleksja jest taka, że świat jest chaotyczny. Są śmierci przewidziane, na które ludzie są przygotowani: nowotwór, choroba przewlekła, starość. Ale są też śmierci zupełnie absurdalne. Pamiętam taki wypadek: młody człowiek jechał autem, zagapił się, spojrzał w drugą stronę. Zderzył się z ciężarówką, nie przeżył. Wystarczy chwila, gorszy moment. Ktoś nie przestrzegał przepisów. I tyle, koniec.” – mówi Jakub Sieczko w wywiadzie z Mateuszem Demskim

Boguś Janiszewski absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pisarz, nauczyciel, ekspert związany ze środowiskiem edukacji niepublicznej. Autor licznych, stworzonych wspólnie z ilustratorem Maksem Skorwiderem popularnonaukowych książek dla dzieci i młodzieży.

Zadebiutował w 2016 roku książką popularnonaukową dla dzieci “Ekonomia. To, o czym dorośli ci nie mówią” wydanej przez poznański Publicat. Pozycja została życzliwie przyjęta przez rynek, co zaowocowało kolejnymi tytułami i przekształceniem pomysłu w serię. W 2017 nakładem tego samego wydawnictwa ukazała się “Polityka”, w 2018 – “Mózg”, w 2019 – “Kosmos”, w 2020 – “Sztuczna Inteligencja.” Ponadto, w czerwcu 2020 ukazała się książeczka “Wirus i inne drobne ustrojstwa” przygotowana na fali aktualnej pandemii. Jesienią 2020 roku ukazał się kolejny tytuł serii pt. “Klimat”. W maju 2021 pojawiły się “Emocje”, a w listopadzie “Śmieci”.

W 2019 roku współpraca z wydawnictwem Albus zaowocowała “Murami” kolejnym tytułem popularnonaukowym dla dzieci. W 2020 roku Albus wydał “Rewolucje”. W 2021 roku autorzy wydali z Agorą “O, Chorobę” – picture book podejmujący temat chorób onkologicznych u dzieci. To książka cegiełka, przygotowana na zamówienie Fundacji ISKIERKA.

Publikacje doczekały się pierwszych wydań zagranicznych. Seria “To, o czym dorośli ci nie mówią” jest wydawana na Ukrainie i w Rosji. “Mury”, “Rewolucje”, “Polityka” poszukują czytelników w Szwecji a “Wirus” w Bułgarii i na Białorusi. Szwedzkie “Mury” i “Rewolucje” uzyskały bardzo dobrą ocenę, przyznaną przez oficjalne gremium recenzenckie, co zobowiązuje wszystkie publiczne biblioteki do zakupu tytułu. W roku 2022 “Mury” zostały wydane również na rynku niemieckim.

„Polityka” uzyskała nominację do Nagrody im. Ferdynanda Wspaniałego w konkursie na najlepszą polską książkę roku 2017 organizowanym przez Festiwal Literatury dla Dzieci. W konkursie “Lokomotywy” na dziecięca książkę roku 2020, “Rewolucje” i “Wirus” znalazły się w finale kategorii “Fakt”. Książki były wielokrotnie omawiane i recenzowane na łamach fachowych czasopism, podczas audycji radiowych i telewizyjnych (m.in. w programie “Xięgarnia” TVN) a także przez książkowych blogerów. W 2020 “Kosmos” doczekał się adaptacji teatralnej, przygotowanej przez katowickie “Ateneum”. W 2021 “O Choroba” została uhonorowana wyróżnieniem w kategorii graficznej w konkursie Książka Roku 2021 Polska Sekcji IBBY. Tenże tytuł doczekał się również pierwszej nagrody w konkursie edytorskim Dobre Strony organizowanym przez Wrocławskie Targi Dobrych Książek. W tym roku, nakładem wydawnictwa Agora, ukazała się jego najnowsza ,,Książka o narkotykach”.

Recenzje

,,Mury”

,,Słowo mur z jednej strony jest nacechowane bardzo negatywnie. Kiedy o nim myślimy, często przed oczami pojawia się nam obraz zasiek z drutu kolczastego. Z drugiej strony funkcjonuje na przykład powiedzenie ,,stanąć za kimś murem”, co oznacza zupełne poświęcenie w imię pewnej relacji. Boguś Janiszewski napisał, a Max Skorwider narysował książkę u której podstawy był doskonały pomysł! ,,Mury” to jak się okazuje, temat tak szeroki i interesujący, że aż dziw, że nikt wcześniej nie zabrał się za jego opracowanie!”  bajkochlonka.pl

,,Sex. To, o czym dorośli Ci nie mówią.”

,,Zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy rodzice entuzjastycznie przyjmą tę książkę. Żeby uznać ją za wartościową, trzeba bowiem się zgadzać z jej treścią. Mam jednak wrażenie, że zarówno w tekście dzięki Bogusiowi Janiszewskiemu jak i w warstwie wizualną, za sprawą Maxa Skorwider, udało się zawrzeć logiczną argumentację, wskazującą na trafność przekazywanych ciekawostek.

,,I żeby było jasne, cała ,,kontrowersja” książki ,,Sex. To, o czym dorośli ci nie mówią” kryje się przede wszystkim w jej tytule oraz rzucającym się w oczy, różowym kolorze okładki. W środku znajdziecie przede wszystkim fakty z różnych dziedzin nauki, doprawione współczesnymi poglądami, które także mają swoje odzwierciedlenie w badaniach i różnego rodzaju publikacjach.” bajkochlonka.pl

,,Jak wspierać dziecko w szkole, która nie działa? Poradnik dla rodziców.”

,,Jestem pod ogromnym wrażeniem tego poradnika. Nie mam wątpliwości, że to książka, którą powinien przeczytać KAŻDY.
Wielokrotnie zastanawiałam się dlaczego system szkolny nie działa.
Dlaczego przez tyle lat, nie potrafimy wyjść z plątaniny antyrozwojowych pomysłów?
Wyjaśnienie znalazłam w w pierwszych dwóch rozdziałach tej książki.
Autorzy krok po kroku wprowadzają nas w najczarniejsze zakamarki funkcjonowania systemu szkolnego.
Stawiają wiele odważnych tez, zatrzymują, zapraszają do dyskusji.
Wchodzą bardzo głęboko w zawiłości systemu szkolnego i z wyjątkową lekkością owe zawiłości nam wyjaśniają.
Dzięki temu zaczynamy ROZUMIEĆ ten system i to w co nas wciąga.” dzieciecapsychologia.pl

Wywiady

“Ekonomia. To o czym dorośli ci nie mówią” ma przede wszystkim inspirować. Zależy mi nie tyle na efekcie poznawczym, co emocjonalnym. Chcę dziecko zaciekawić, zmotywować do dalszych poszukiwań w przyszłości. Jeśli po lekturze zostanie w czytelniku jakaś drobina ciekawości świata ekonomii uznam, że mój cel został osiągnięty. Głęboko wierzę, że z tej drobnej inspiracji zaszczepionej dziś, może w przyszłości wyrosnąć coś naprawdę poważnego i wartościowego.”  kultura.onet.pl

„Książki Mózg czy Emocje powstały, ponieważ odczuwałem pewne deficyty związane z edukacją szkolną. Mam takie obserwacje, że dzieci w szkole traktuje się jako istoty, które kierują się przede wszystkim racjonalnym myśleniem, a kwestie związane z przeżywaniem i rozumieniem emocji są zepchnięte na margines. A tak naprawdę jesteśmy emocjonalni i to emocje nami kierują” kulturaupodstaw.pl

Christopher Siemieński urodził się w 1983 roku w Ottawie, w Kanadzie (stąd obco brzmiące imię), wychowywał w rodzinie dyplomatów. Dzięki temu nauczył się mówić w kilku językach i poznał kawałek świata oraz na własnej skórze doświadczył, jak historia potrafi skomplikować losy człowieka.

W wieku ośmiu lat podjął pierwszą próbę napisania książki – była to powieść o superkaratece, który walczył z paranormalnym wrogiem, Zodiakiem.

Jak sam mówi: „Polskę odwiedziłem po raz pierwszy w 1995 roku. Tu też zdecydowałem się na studia magisterskie w Collegium Civitas. Trzy miesiące po wylądowaniu zdecydowałem, że zostanę w Polsce, nie mając pojęcia, czym będę się zajmował po studiach.

Będąc fanatykiem fotografii, wybrałem się na miesięczną wycieczkę do Kazachstanu z plecakiem i aparatem żeby spełnić jedno z moich życiowych marzeń: zrobić nocne zdjęcie wrakom statków na środku zaschniętego Morza Aralskiego. Tymi zdjęciami zdobyłem nagrodę w konkursie International Photography Awards w Nowym Yorku w kategorii Środowisko w 2008. Jest to dla mnie powód do dumy.

Polska zawsze była dla mnie ważna. Tu poznałem swoją cudowną żonę i doczekałem trójki wspaniałych dzieci: Michała, Aleksandry i Jana.

Od początku 2020 roku jestem powiernikiem Fundacji Powszechnego Czytania. Misją fundacji jest upowszechnianie czytania jako sposobu na niwelowanie różnic społecznych i praca na rzecz porozumienia międzyludzkiego”.

Dotychczas ukazały się trzy książki o przygodach Parmy i Szperka: „Inspektor Parma i spisek żywnościowy”, „Inspektor Parma i afera środowiskowa” oraz “Inspektor Parma i przestepstwa w sieci”. Jak mówi, nie napisałby ich bez wsparcia żony, która zawsze w niego wierzyła. W maju tego roku, nakładem wydawnictwa Ovo, ukazała się jego najnowsza książka: ,,Wąsik i sekrety gotowania”.

Recenzje

Detektyw Parma i spisek żywnościowy. 

Ilekroć czytam listę składników produktów żywnościowych, ogarnia mnie przerażenie. Brakuje mi kogoś, kto jak bohaterowie tej barwnej powieści stanąłby na straży mojego zdrowia i życia. Atmosfera ich zmagań ze “spiskiem żywnościowym” przypomina mi stare kryminały, tyle że to kryminał w krótkich spodenkach. I niech tak będzie. Inspektor Parmo – do dzieła! Marcin Brykczyński.

Opowieść jest pełna akcji, zagadek i zabawnych wpadek, ciut zbyt pewnej siebie Inspektor Parmy. W toku dochodzenia okazuje się, że za wprowadzaniem do obrotu E129 popularnie zwanego czerwienią allura, spulchniacza chleba oraz GMO – organizmów genetycznie modyfikowanych stoi duża organizacja. Co będzie dalej, nie zdradzę. (..) Przyznaję, że obawiałam się, idyllicznego obrazu miasteczka, które zostanie obronione przez dzielnych detektywów i nadal będzie królowała w nim naturalna żywność. Tymczasem lektura zmusza do myślenia i poznania kilku różnych poglądów na ten sam problem, po to, by na końcu znaleźć rozwiązanie optymalne dla wszystkich. Zgodne z literą prawa. To także historia mówiąca o przyjaźni, wytrwałości i odpowiedzialności. Marta Sikorska. Miasto Dzieci. 

Recenzje

,,Każdy ma jakiś problem”

,,Te wiersze nie są subtelne, są dosadne. Subtelne wydają się na pierwszy rzut oka, ale drugi i trzeci wyraźnie pokazują, że nie o subtelność tu chodzi. Chodzi o to, aby pewne tematy wybrzmiały głośno. Jak gdyby Autorka wzięła w dłoń pióro i postanowiła, że ktoś musi wreszcie krzyknąć. I ona to zrobi. Metaforą, przenośnią, poezją.”
“Gdybym miała opisać ten tom jednym zdaniem, brzmiałoby ono właśnie tak. Niech wreszcie ktoś powie to, co zostało zakryte ciszą, szeptem, odwróconym wzrokiem. Niech ktoś wypowie to, co utożsamiamy ze słabością.” – Justyna Luszyńska pisadlo.pl

,,Twój wewnętrzny głos”  to książka dla każdego kto chce usłyszeć siebie i zbliżyć do jogi, uważności, czy emocji. […] My, jako dorośli, gdy bierzemy w dłonie książkę „Twój wewnętrzny głos” to czujemy, że nie jest ona wyłącznie dla Dzieci. Jest ona również dla nas, by odnaleźć w sobie dziecko! Bo czasem zapomina, że mamy prawo do własnych emocji, kontaktu z własnym ciałem i umysłem.

Wywiady

Poruszyło mnie jedno zdanie psychodietetyczki, która opowiadała o czasem koniecznej hospitalizacji osób chorych; Nie zawsze w warunkach domowych da się ruszyć z żywieniem”. O anorekcji łatwo myśleć jako o fiksacji na diecie, a tu się okazuje, że ktoś przestaje jeść. – Maria Hawranek w wywiadzie z Autorką, Wysokie obcasy

“Lektura dla każdego kto szuka siebie, lektura dla bliskich, osób chorych, zdrowych, dużych, małych. Wierzę, że liczne wywiady ze specjalistami, osobami chorymi, ich rodzicami sprawią, że chociaż część Osób będzie wiedziała, jak zareagować, gdy ktoś odważy się zwierzyć nam z problemu. Zresztą, częściowo to dziennik.” Autorka w rozmowie z Mariką Krajniewską – Anywhere

„Chudniemy, by zostać zaakceptowanym przez społeczeństwo i siebie. Koniec końców zostajemy sami i bez akceptacji, na którą tak liczyliśmy”. Biel kości to pamiętnik, przeplatany rozmowami ze specjalistami i osobami z bliskiego otoczenia autorki zmagającej się z anoreksją. Opowiada o sinusoidzie porażek i złudnych zwycięstw w walce z niewidzialnym przeciwnikiem. Food-forum

Nagranie rozmowy z Autorką w Książnicy Podlaskiej. 

Przyrodnik, aktywista i promotor przyrody. Ma odlot na punkcie ptaków. „Zobacz ptaka. Opowieści po drodze” to jego najnowsza książka. Przed nią były „Noc Sów. Opowieści z lasu” i „Jej Wysokość Gęś. Opowieści o ptakach”. Główny copywriter oraz autor większości wydawnictw Jestem na pTAK! (wcześniej Ptaki Polskie) – stowarzyszenia, którego był współzałożycielem i wieloletnim prezesem. Pomysłodawca większości realizowanych tam projektów oraz towarzyszących im kreacji artystycznych.

Recenzje i wywiady

Zobacz ptaka
Z ogromną przyjemnością sięgam po książki, które poszerzają moje horyzonty i otwierają oczy na otaczający świat. „Zobacz ptaka. Opowieści po drodze” to właśnie jedna z tych pozycji, które uczą uważności i zmuszają do chwilowego zatrzymania się w zabieganym życiu, by zauważyć to, co na pozór niewidoczne dla oka. Damian Pawłowski, „Wydaje nam się”

Noc Sów
Dopiero w połowie lektury zrozumiałem, dlaczego „Noc Sów” czyta się tak płynnie i lekko. Ta książka jest po prostu ciągłym wyjaśnianiem tajemnicy. Rozwiązywaniem zagadki. Odpowiedzią na te wszystkie przynoszone z lasu pytania: Czyje to pióra? Co to są wypluwki? Co tak dziwnie huczało? I kto zjadł nornika?… Sowy zawsze wydawały nam się dziwne, skryte i podejrzane. Jacek Karczewski z ogromną erudycją tłumaczy czytelnikowi ich świat i oswaja z sowią nocą. Michał Książek

To jest książka o ludziach, o ptakach, o miejscach, o emocjach – ponieważ tych rzeczy nie da się oddzielić. Rozmowa z Beatą Jewiarz, Radio dla Ciebie, „Mnie się to podoba”

Język, którego używamy w kontekście przyrody, stał się językiem strasznym. Wyklucza i służy tylko temu, by dowieść, że oba światy – nasz i przyrody – są zupełnie różne. Zwierzęta nie jedzą, tylko żerują, nie żyją gdzieś tam, a jedynie występują, zdychają, a jeśli ktoś powie, że umierają, to zostanie posądzony o grzech… Na obecny od dawna żargon myśliwski nałożył się kod akademicki. Zwierzęta stały się bioautomatami, a nie żywymi istotami, które mogą cokolwiek czuć, mieć emocje. Rozmowa ze Stasią Budzisz, „Przekrój”

Jej Wysokość Gęś
Dla Karczewskiego ptaki to kumple. Opowiada nam o stepujących mewach, białych krukach, wróblach mieszkających pod ziemią, ptasiej muzyce, karierze literackiej słowików i bawiących się gęsiach. […] Po lekturze tej książki inaczej spojrzycie na ptaki, może bardziej je docenicie, bardziej zrozumiecie, na pewno będziecie bardziej ich świadomi. Bardziej lubię książki niż ludzi

Dramatopisarz, dramaturg, reżyser teatralny. Wielokrotnie nagradzany za swoje sztuki, adaptacje i spektakle. Laureat Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej i Nagrody Specjalnej miesięcznika „Teatr”. Wydał sześć książek z dramatami. Jego najważniejsze realizacje teatralne w ostatnim czasie to Lem vs P. K. Dick i Pluton p-brane w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie oraz Wieloryb the Globe, w reżyserii Evy Rysovej. Jako dramaturg i autor adaptacji współtworzył m.in. takie spektakle jak: Śnieg czy Konformista w reżyserii Bartosza Szydłowskiego, oraz Wojna polsko-ruska i Paw królowej w reżyserii Pawła Świątka.

Za książkę Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję, jego debiut prozatorski, był nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia, Nagrody Literackiej im. W. Gombrowicza. Za tą drugą, kapituła przyznała mu także wyjazd na rezydencję literacką w Vence.
W styczniu 2023 r. w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie oraz w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach premierę miał spektakl na podstawie książki, wyreżyserowany przez samego Autora. To właśnie za ten spektakl otrzymał nominację w renomowanych Paszportach “Polityki”, będących jednym z kluczowych wyróżnień w polskim świecie kultury, przyznawanych corocznie przez tygodnik “Polityka”.

Książka- ,,Skóra po dziadku”, ukazała się w sierpniu 2024 roku, a najnowsza ,,Lucek, Ludwika i sprawa Świętego Jogurta”, skierowana do młodszych czytelników, ukazała się na początku 2025 roku. Obie nakładem wydawnictwa Agora.

Recenzje i wywiady

W tej niezwykle wzruszającej opowieści poświęconej chorobie i śmierci ojca Mateusz Pakuła gra o stawkę najwyższą, czyli dyskusję i zmianę społeczną. Pisze o cierpieniu umierającego i rodziny, bataliach ze służbą zdrowia i codziennych wyzwaniach, jednocześnie domagając się od swoich czytelników refleksji nad dyskursem otaczającym w Polsce śmierć. Paulina Małochleb – Empik, Wybór krytyków

Pakuła od początku uparcie wystawia na scenę skandal cierpienia. Nie robi tego jednak po to, by jakoś go oswoić, jakoś się z nim ułożyć. Nie epatuje także pusto spektaklem śmierci. Jest w tym geście raczej próba unaocznienia tego, czego wcześniej nie zauważaliśmy, a co za tym idzie – o czym nie mogliśmy myśleć. Konkretu, bólu i ciała w rozkładzie. Jeśli rzuca czytelnika w sam środek bólu, topi w płynach, którymi dławi się ojciec, robi to po to, by nie torować drogi ślepej afirmacji życia, a zamiast tego wytyczyć inną drogę – do cywilizowanej śmierci. Paweł Jasnowski, Dwutygodnik

Wszystko w tej książce jest prawdą, a narrator to ja. Ale chcę równocześnie zaznaczyć, że to konwencja, której używam świadomie, bo byłem nastawiony na uzyskanie efektu maksymalnej szczerości. Czytelnik ma mieć poczucie, że ma do czynienia z prawdziwymi osobami i historią, która naprawdę miała miejsce. W rozmowie z Joanną Barańską w Onet.pl 

Urodzona w 1967 w Olsztynie. Reporterka, dziennikarka, autorka książek non-fiction, z wykształcenia romanistka. Drogę dziennikarską rozpoczęła w roku 1993 od prezentowania muzyki poważnej na antenie warszawskiej rozgłośni  Radio Mozart. W latach 2012–2013 prowadziła program “Hot Doc” w telewizji Planete + poświęcony filmom dokumentalnym. Od 1995 r. związana jest z „Gazetą Wyborczą”. Publikuje reportaże, wywiady i eseje głównie dla „Dużego Formatu”, „Wysokich Obcasów” oraz „Książek. Magazynu do czytania”. Teksty te znalazły się w licznych antologiach reportażu, a także w dwóch zbiorach autorskich: „Beznadziejna ucieczka przed Basią” (wyd. WAB, 2007) i „Żyletka” (wyd. Agora, 2011). W swoich tekstach przeciwstawia się kulturze patriarchatu, klerykalizmowi, bada zjawisko odradzającego się rasizmu, nacjonalizmu. W 2013 roku brała udział w zjeździe Ku Klux Klanu w stanie Arkansas w USA, czego owocem była książka „Ku Klux Klan. Tu mieszka miłość” (wyd. Czarne, 2015), nominowana, między innymi, do Nagrody Literackiej NIKE oraz do Nagrody im. Beaty Pawlak. Bohaterami jej tekstów były też ofiary przemocy w rodzinie, jak chociażby w książce „Mokradełko” (wyd. Czarne, 2012) której bohaterka, Halszka Opfer, przez lata była wykorzystywana seksualnie przez ojca przy milczącej zgodzie rodziny. „Mokradełko” znalazło się w finale nagrody NIKE, a Mikołaj Grabowski przeniósł tekst na deski Teatru Nowego w Poznaniu. Jest również autorką biografii Krzysztofa Kieślowskiego pt. „Kieślowski. Zbliżenie”(Agora, 2018), za którą otrzymała nagrodę Newsweeka im. Teresy Torańskiej.

Jej książka „Czystka” (Czarne, 2021) – reporterska próba zagłębienia się w historię własnej rodziny, która ocalała z rzezi wołyńsko-galicyjskiej oraz opowieść o międzypokoleniowym milczącym przekazywaniu traum. Najnowsza- ,, Mokradełko”, ukazała się rok później.

Autorka od lat współpracuje z Polską Szkołą Reportażu przy Instytucie Reportażu jako wykładowczyni i tutorka. Jest także jurorką konkursu o Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego za Reportaż Literacki. Od wczesnego dzieciństwa mieszka w Warszawie. Od kilkunastu lat jej drugim domem jest Puszcza Białowieska.

Recenzje i wywiady

“Czystka”, znakomicie i oszczędnie napisana, jest wielkim zwycięstwem reporterki. Nie tylko nad próbą wymazania rodzinnej pamięci, także – co być może najtrudniejsze i najważniejsze – nad własnymi lękami. Wyborcza.pl

Klamrą „Czystki” jest dążenie do opowiedzenia własnej historii. Dziennikarz czy reporterka nie mogą sami zmienić rzeczywistości, ale bywają pasem transmisyjnym dla kogoś, kto ma potrzebę bycia usłyszanym. Towarzyszą mu, zadają pytania, dosłownie podsuwają dyktafon. Taka „spowiedź” pomaga bohaterowi reportażu ruszyć dalej, żyć. Książki. Magazyn do czytania. 

„Mokradełko” zadaje bardzo wiele trudnych pytań. Na niewiele znajdujemy odpowiedzi. Widzimy zbiorowy szał wypierania zła, które było naprawdę, miało swoje miejsce. Małomiasteczkowa społeczność nie pojmuje, dlaczego Opfer pisze takie, a nie inne książki. Myślę, że w tym reportażu pokazane zostało wszystko to, co w książkach Halszki było jednoznacznie dobre lub złe. Granice się zacierają. Sama Halszka wydaje się inna. To nie tylko ofiara. To zdeterminowana kobieta, która walczy o własną wolność. A zdobędzie ją wtedy, kiedy upora się z demonami przeszłości. Tymi, których znaczenie lekceważą mieszkańcy Mokradełka. Było, minęło, po co to roztrząsać? Katarzyna Surmiak – Domańska niczego nie roztrząsa, nie udziela żadnych odpowiedzi, skupia naszą uwagę na pytaniach. I kwestii, czy jest możliwe nowe życie; pojednanie po tym, które przypominało piekło. Krytycznym okiem

“Ku Klux Klan. Tu mieszka miłość” bardzo zgrabnie łączy w sobie kilka wątków, które dobrze wzajemnie się uzupełniają i sprawiają, że książkę czyta się właściwie jednym tchem. To z jednej strony klasyczny reportaż, opowieść oparta na obserwacjach i rozmowach autorki, z drugiej zaś dobrze opowiedziana historia Klanu, skupiona wokół trzech najważniejszych okresów jego działalności, co ciekawe zawsze związanych z militarnymi konfliktami – wojną secesyjną, która dała początek pierwszej fali Klanu oraz pierwszą i drugą wojną światową. Surmiak-Domańska wyczerpująco przybliża genezę powiązanej z Klanem symboliki, jego ideologię – warto wiedzieć, że również antysemicką i antykatolicką – a także prezentuje ówczesne tło społeczne i przyczyny jego odradzania się oraz upadków. kultura.onet.pl