Autorzy

A writer and photographer, educated as a psychologist. The author of the albums ,,Dużo kobiet” (‘Many women’)  and “Auschwitz – co ja tu robię?” (‘Auschwitz – What Am I Doing Here?’). His photographs have been exhibited almost worldwide. He has published collections of conversations titled ,,Ocaleni z XX wieku” (‘Survivors of the 20th Century’), ,,Oskarżam Auschwitz. Opowieści rodzinne” (‘Accusing Auschwitz: Family Stories’), and ,,Księga wyjścia” (‘The Book of Exodus’), as well as two volumes of short stories: “Rejwach”, which was nominated for the Nike Literary Award and the Angelus Central European Literature Award, with its American edition translated by Sean Gasper Bye making it to the finals of the National Jewish Book Awards 2022 and being nominated for The Sami Rohr Prize for Jewish Literature, and ,,Poufne” (‘Confidential’). In 2021, he made his directorial debut with the documentary film „Dowód tożsamości” (‘Proof of Identity’), produced by the Museum of the History of Polish Jews POLIN. For years, he has been exploring the issues and history of Polish Jews in the 20th century, asking himself and his interviewees questions about what it’s like to be Jewish in Poland and what it truly means. For several years, he has been conducting workshops on personal history writing. In July, his latest book ,,Jezus umarł w Polsce” (‘Jesus Died in Poland’), was published by Agora Publishing.

Recenzje:

,,Hourras et désarrois”

,,Trente-et-une histoires défilent, sous forme de témoignages, poignantes, tragi-comiques, sans pathos. Un livre fort et universel dont le titre original, que l’on pourrait traduire par « Raffut », résume bien la démarche de Mikolaj Grynberg : faire du bruit pour que les Polonais affrontent enfin leur passé et dénoncent l’antisémitisme qui empoisonne encore aujourd’hui le discours public et politique dans un pays dirigé par la droite ultra-conservatrice.” Catherine Durand, Marie-Claire

,,Ces vies fracassées, ces traumatismes, ces dénis, Mikolaj Grynberg les a traduits en 31 nouvelles poignantes, violentes, bouleversantes, écartant emphase et grandiloquence.” Maryan Charruau, Sud-Ouest

,,Mikołaj Grynberg enquête sur les traces mentales, celles que l’on ne peut pas effacer, celles des derniers témoins ou de leurs enfants nés en Pologne à la veille de la Shoah ou dans les années qui suivirent.” Michaël de Saint-Cheron, La Règle du jeu

,,À cette longueur et à cette densité, on ne parle plus de nouvelles, mais de microfictions, façon Régis Jauffret. […] une force littéraire qui ne s’embarrassent guère de fioritures. […] Un recueil au style lapidaire, et passionnant.” Sophie Rosemont, Vogue France

,,I’d Like to Say Sor­ry, but There’s No One to Say Sor­ry To.”

“These small, searing prose pieces are moving and unsettling at the same time. If the diagnosis they present is right, then we have a great problem in Poland.” Olga Tokarczuk, Nobel Prize laureate and author of Flights

“Grynberg’s writing is sharp, edged with a sarcastic wit and a touch of black humour, yet underlined by an air of tragedy. . . . I’d Like to Say I’m Sorry is not only insightful, but also an important read.” Canadian Jewish News

“Grynberg writes with a careful, almost stoic format. . . . His style is both erudite and cautious. . . . Like cracking an egg open, Grynberg peels away the outer, protective layers of ego, leaving bare the pathos of bigotry and the relentless striving toward understanding.” New York Journal of Books

Wywiady:

,,It’s impossible to understand how six million people were individually killed. And it’s impossible to come to terms with the sorrow they left behind. Slowly, I’m beginning to realize that what I do may be a way of mourning.” -says the author

,,I think the secret to toxic social relationships is taboo. If we can speak openly about what happened, then even if it’s difficult in the process, we can eventually find peace. But here, everything related to Jews is taboo. Well, maybe except for ‘Fiddler on the Roof’ and Jankiel.” – Mikołaj Grynberg says in a conversation with Michał Okoński in Tygodnik Powszechny.

,,I won’t leave Poland; this is my country. There is no other that is more mine. It can be cruel to me at times like now, but I’ve decided to live this way. I have no other homeland.”- says Mikołaj Grynberg.

Michał Nogaś talks to Grynberg not only about his latest publication. This meeting on Radio Książki is also a return to ,,Rejwach” the author’s previous book in which characters discussed, among other things, what it means today to be a Polish Jew and why some of them concealed this fact from their closest ones throughout their lives.

She is a writer, journalist, and sociologist with a Ph.D. from the Polish Academy of Sciences. She is a graduate of the Polish School of Reportage and the founder of the Louder Reporters’ Group. She was a resident fellow of the Pismo Foundation. In 2017, she initiated the research-reportage project ‘Lights of a Small Town,’ which depicted the lives of Poles in the smallest towns. The project was nominated for the Grand Press Cyber award. In 2019, her reportage book ,, Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu’’ was published, nominated for the Kolosy Award among others.

Agata Romaniuk’s stories and reportages are also featured in collections ‘Przewiew. 12 opowieści otwartych’’ and ,,Nadzieja’’. She is also the author of the book ,,Zapalniki zmian. Jak projektować zachowania?’’ (‘Igniters of Change: How to Engineer Behaviors.’). She publishes texts in ,,Duży Format’’, ,,Przekrój’’, ,,Pismo’’, ,,Non/Fiction’’ magazine and ,,Reportagen’’. She conducts workshops on reportage work and behavioral economics.

In March 2021, the first part of her detective series for children, ,,Kocia Szajka. Zagadka zniknięcia śledzi’’ was released. Since then, six more parts of this series have been published, each enjoying equal popularity!

In April 2022, she made her debut as a novelist with ,,Proste równoległe’’,  a book wrapped not only in a beautiful story but also in music. She is also the author of a bilingual children’s book titled ,,Bal u lamorożca: Polish-Ukrainian Tales of Friendship’’, published by Zygzaki.

Reviews

“Kocia szajka. Zagadka zniknięcia śledzi” 

The author, by using stereotypes and even reversing their meaning, introduces comedic elements into the story. The book is filled with funny gags, witty remarks (which can be successfully quoted later on), and distinctive characters and personalities that make the whole thing even more interesting!  Bajkochłonka 

„Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu”
We read these stories in one breath; each subsequent one opens up new compartments in our minds and evokes different yet strong emotions. What I like most about this book is that it raises doubts, showing that nothing is obvious, and nothing can be stated with absolute certainty, prompting reflection. People are different, they need different things, and books like these facilitate understanding and familiarization with something that may seem incomprehensible at first glance. I am impressed that through such books, I can learn about the world.
bardziejlubieksiazki.pl

Agata Romaniuk’s reportage is a delightful read. […] While it may not be a guide to the country, it certainly serves as a guide to Omani souls, customs, and passions. It’s a fascinating read.
kobiecaintuicja.com 

Click here for bio in English

Urodzony w 1971 r., scenarzysta, pisarz, reżyser, fotograf, aktor. Autor powieści kryminalnych: „Paradoks”, „Szadź”, „Rysa”, „Układ”, “Wiatr” uznany za najlepszy polski kryminał roku 21′ przez dwumiesięcznik “Książki. Magazyn do czytania” oraz “Sieroty” i w po przejściu do nowego wydawnictwa Znak “Spirala”. Za powieść „Rysa” został nominowany do Nagrody Wielkiego Kalibru 2019 i otrzymał nagrodę imienia Janiny Paradowskiej. Współautor serii opowiadań opartych na prawdziwych historiach pod tytułem “Opowiem Ci o zbrodni”. Na kanwie tych opowiadań kanał Crime & Investigation Polsat zrealizował już sześć edycji programu pod tym samym tytułem. Scenarzysta filmów fabularnych: „Palimpsest”, „Prosta historia o morderstwie” oraz seriali: „Paradoks”, „Zbrodnia”, „Belle epoque”, “Erynie”, “Zmruż oczy”, “Matka”. Szef zespołu tworzącego scenariusz pierwszego polskiego serialu dostępnego na platformie Netflix – „Ultraviolet”. Twórca idei oraz współscenarzysta zrealizowanego przez TVN serialu “Szadź” na podstawie własnej powieści pod tym samym tytułem, szef zespołu i główny scenarzysta w serialach “Rysa” i “Układ” także na podstawie własnych powieści. Seriale “Szadź” i “Rysa” zostały nominowane w 2021 do Orłów – nagrody Polskiej Akademii Filmowej w kategorii najlepszy filmowy serial fabularny. Brejdygant to pisarz specyficzny o tyle, że piszący obrazem, można więc pokusić się o określenie go mianem powieściopisarza filmowego. Na podkreślenie tego faktu, najnowsza powieść Brejdyganta “Spirala” została już zakupiona przez producenta filmowego z prawami do filmu i serialu. W maju tego roku, nakładem wydawnictwa Znak, ukazała się jego najnowsza książka ,,Uwolniona”.

Wywiady

Igor Brejdygant opowiada jak wygląda proces powstania powieści kryminalnej. Odeta Moro, onet.pl

“Uciekłem w góry, w po za czas bo funkcjonowanie tutaj jest już trochę męczące” Tomasz Sekielski, onet.pl

“Jest gorzej niż jeszcze dwa lata temu. To, co dzieje się na świecie – nie tylko przecież w Polsce mamy swoisty regres cywilizacyjno-kulturowy – często nazywam roboczo “kontrrewolucją facetów”. Nie wszystkich oczywiście, ale tych, którzy w świecie równouprawnionym dostrzegli zagrożenie dla własnej pozycji. Z czego ta pozycja zresztą miałaby wynikać i wynikała przez tysiąclecia, nie do końca wiem – mówi Igor Brejdygant, scenarzysta, fotograf i pisarz, autor powieści kryminalnej “Rysa”.”  kultura.onet.pl

Lęk przed niepamięcią – wywiad Artura Zaborskiego, Empik Pasje 

Recenzje

“Kiedy gdzie indziej rozkwita pierwsza roślinność, w Tatrach leży jeszcze śnieg. Przedwiośnie w górach bywa bardzo zwodnicze. Nietrudno wtedy o wypadki, które kończą się śmiercią. Na próżno szukać wtedy ciał zasypanych ogromnymi zwałami śniegu. Przypadek zejścia lawiny na nic niespodziewających się ludzi posłużył za punkt wyjścia historii w nowej powieści Igora Brejdyganta – Wiatr. To nie tylko nietuzinkowy kryminał, ale także opowieść, która wykracza poza ramy tego gatunku. To także historia, która wymyka się utartym już schematom i otwiera furtkę do rozważań na tematy egzystencjalne. Przede wszystkim jednak to bardzo nieoczywista opowieść, w której przeważa klimat niedopowiedzenia, którą bardzo trudno zdefiniować i rozgryźć, i która aż do końca wodzi czytelnika za nos. Zapraszamy do lektury poniższego Wielogłosu, w którym Anna i Mateusz dyskutują o jej wadach i zaletach, poruszanej problematyce oraz o emocjach, jakich dostarczyła im jej lektura zarówno w formie tradycyjnej, papierowej, jak i tej audio. “ Głos Kultury

“Chyba żadna książka nie oddziaływała na mnie podczas lektury tak jak „Wiatr” Igora Brejdyganta. Autor ten niesamowicie oddaje klimat opisywanych przez siebie miejsc. Do dziś pamiętam ciarki na ciele, które odczuwałam pokonując wraz z głównym bohaterem zaspy na tatrzańskich szlakach czy nastrój karczm, który uderzał we mnie jeszcze przed pierwszym łykiem wypitego alkoholu przez Wawrzyńca. Dlatego też, gdy tylko pojawiła się informacja o nowym kryminale tego autora pt. „Sieroty” wiedziałam, że przede mną wieczory z intrygującą historią. I nie zawiodłam się. Brejdygant zaprasza nas w zakamarki wyjątkowo mrocznej i niepokojącej opowieści, która wciąga coraz bardziej i bardziej, niepostrzeżenie oplata swoimi mackami, tak, że nie można już przestać o niej myśleć.” Anna Joanna Brzezińska, kulturatka.pl

„Wiatr” nie jest dla wielbicieli prostych historii z trupem, śledztwem i rozwiązaniem zagadki. Ta powieść jest jak halny: otumania, wprawia w rozedrganie, budzi niepokój i jak lawina porywa, przytłacza i uciec przed nią nie sposób. Nie ma szans, by zatarła się w pamięci nawet tych, którzy kryminały i thrillery połykają w ilościach hurtowych. Marta Bratkowska, Książki. Magazyn do Czytania

Urodziła się w 1987 roku. Filolożka, tłumaczka przysięgła i konferencyjna, członkini Polskiego Towarzystwa Tłumaczy Przysięgłych i Specjalistycznych TEPIS. Absolwentka Wydziału Anglistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Debiutowała książką Języczni. Co język robi naszej głowie (2020), pierwszą w Polsce publikacją popularnonaukową poświęconą wielojęzyczności. W swoich mediach społecznościowych upowszechnia wiedzę o językoznawstwie i przekładzie specjalistycznym. Mieszka w Poznaniu

Wywiady

“Medycyna wykorzystuje język do rozpoznawania chorób od dwóch tysięcy lat. A co dobrego można wyczytać z języka dzięki nieokiełznanemu młodzieńcowi na arenie nauki, jakim jest psycholingwistyka? Jedno jest pewne – każdy kolejny język reorganizuje umysł. Na świecie zaś przeważa liczba osób posługujących się w codziennej komunikacji co najmniej dwoma językami. Łatwo to przeoczyć, gdy lokalna rzeczywistość wywołuje wrażenie kulturowo-językowego monolitu. Z Jagodą Ratajczak, autorką książki Języczni. Co język robi naszej głowie, rozmawia Grzegorz Przepiórka. Przekrój.

“Z podręcznika też trudno się nauczyć poczucia humoru. Koleżanka tłumaczka opowiadała, jak w spotkaniu biznesowym między dwiema stronami uczestniczył tłumacz, który tłumaczył z języka japońskiego na rosyjski, i ona, przekładająca to na polski. Nagle padł żart, w którego zawiłości tłumacze zaczęli się zagłębiać, aż ustalili, że po prostu przekażą drugiej stronie polecenie: teraz zacznijcie się śmiać.
– To sprawdzona sztuczka, której stosowanie również mi zalecano w pracy zawodowej, bo jeśli żart jest oparty na grze słownej, trzeba go wymyślić od nowa, a to stresujące i mało realne, gdy pracujemy pod presją czasu. I nawet jeśli żart sprawnie przetłumaczymy, a jest mocno osadzony w jakimś kontekście kulturowym, to żeby szczerze się roześmiać, trzeba mieć kompetencję społeczno-kulturową. Pod tym mądrym terminem kryje się wprawa w rozpoznaniu tego, co jest kulturowo właściwe, co ludzi posługujących się danym językiem bawi, świadomość prawdziwego znaczenia znaków i sytuacji. Niestety, kompetencja społeczno-kulturowa nie jest gwiazdą w tym towarzystwie, gwiazdą jest szeroko rozumiana biegłość, o której wszyscy marzymy. Musimy jednak pamiętać, że ona nie daje nam wszystkiego.” Katarzyna Niedurny, Tygodnik przegląd.

Duet Tata nie ma siły tworzą Błażej Staryszak i Krzysztof Wiśniewski – komicy, przyjaciele, improwizatorzy w zespole najstarszej polskiej grupy impro –  Teatru Improwizowanego Klancyk. Amatorsko zajmują się ojcostwem wobec trójki dzieci łącznie. Efektem ubocznym tego hobby jest Tata nie ma siły – komediowy projekt, w którym dzielą się sukcesami i porażkami w rolach ojców. Tata nie ma siły to fanpage na Facebooku, książka pod tym samym tytułem (Wydawnictwo Buchmann, 2020), sceniczny turniej Przygotowanie do życia w rodzinie i autorski podcast zrealizowany przez Audiotekę (nominacja w konkursie Podcast Roku 2021). Publikowali felietony w internetowym wydaniu Wysokich Obcasów i w Książkach. Magazynie do czytania.

Wywiady

Książka Tata nie ma siły to próba dekonstrukcji formuły poradnika dla rodziców. Książka, która nie daje odpowiedzi, ale w trudnych dla rodzica chwilach staje się pocieszeniem, odskocznią i ucieczką w żart. Znajdzie się tu wszystko to, co myślą rodzice, ale boją się powiedzieć.

Jeśli nie macie jeszcze aniołków na chacie, po lekturze odechce się wam ojcostwa albo weźmiecie się natychmiast za robienie dzieciaka. Za to ojcowie dostaną mieszankę wzruszeń i zgrozy. Wszyscy zaś dużo zdrowego śmiechu, a nawet rechotu. – Marcin Meller, tata Basi i Gucia

Zabawna, pokrzepiająca i w dobrym stylu. Nie każdy komediowy profil na Facebooku da się z wdziękiem „przepisać” w formie książkowej, ale „Tata nie ma siły” poddał się temu zabiegowi koncertowo, odświeżając przykurzoną formułę książki satyrycznej i inteligentnej zarazem.
Natalia Fiedorczuk-Cieślak, mama Władka i Sławy

Jest przezabawna. Przeczytamy w niej samą prawdę o rodzicielstwie, ale nie jest to pigułka wiedzy. Rysunki autorstwa Michała Rzecznika są kapitalne i idealnie dopasowane do komicznej treści stworzonej przez dwóch ojców – Błażeja Staryszaka i Krzysztofa Wiśniewskiego. Wewnątrz jest mnóstwo śmiesznych historyjek z życia wziętych, których przebieg znają wszyscy rodzice kilkulatków. Dlatego są tak zabawne. Ma się wrażenie, że czyta się o sobie. Natalia Krysiak Opętani czytaniem

Polska reporterka i pisarka mieszkającą w Paryżu. Jej teksty ukazują się w „Gazecie Wyborczej”, „Wysokich Obcasach”, „Chiduszu” i we francuskim miesięczniku „Parents”. Od lat współpracuje z Martyną Wojciechowską przy filmach dokumentalnych i książkach. Jest członkinią Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu. Napisała trzy książki: „Polacos. Chajka płynie do Kostaryki”, nominowane do kilku nagród literackich „Wrzenie. Francja na krawędzi” i „Mamans du Monde” po francusku.

W maju 2023 nakładem Wydawnictwa Agora ukazała się jej najnowsza książka “Mamy do pogadania”.

Recenzje

,,Mamy do pogadania”

Wzruszająca i ważna książka. Ten wielogłos matek z całego świata układa się we wspólną opowieść o pracy opiekuńczej, odpowiedzialności za drugą istotę i próbie znalezienia w tym siebie. Wędrówka po kulturach, językach i obyczajach pokazuje również, że macierzyństwo jest istotnym elementem naszego ponadnarodowego doświadczenia.
-Sylwia Chutnik

„Wrzenie. Francja na krawędzi”

Francja wrze, od lat. Powody tego stanu próbuje nakreślić w swojej najnowszej książce reporterskiej Anna Pamuła, od blisko dekady mieszkająca w Paryżu. Jej przewodnikiem jest poznany w Uberze radykalny muzułmanin Ibrahim, niegdyś złodziej i sprzedawca narkotyków, chłopak z przedmieść francuskiej stolicy. Dzięki zaufaniu, jakim obdarzył autorkę, czytelnik odkrywa świat dla wielu niedostępny – nieznane oblicze jednego z największych i najważniejszych państw zachodniej cywilizacji.
-Michał Nogaś, Gazeta Wyborcza

„Polacos”

„Polacos” to wbrew pozorom książka przede wszystkim o codzienności Żydów w przedwojennej Polsce, a dopiero w drugiej kolejności – zapis tułaczej rzeczywistości emigrantów. Bohaterowie reportażu drżą bowiem nie na myśl o brutalnym okrucieństwie Shoah, które ich szczęśliwie ominęło, a raczej na wspomnienie codziennego antysemityzmu Polaków. Kopania, bicia, plucia na ulicy i wyzywania od morderców Chrystusa.
-Tomasz Gardziński, Newsweek

Wywiady

Zawsze chciałam pisać, ale nie przyszło mi do głowy, że mogę napisać książkę, nie miałam takiej śmiałości. Bo to jest kwestia odwagi. Dojrzałam do tego wraz z ciążą i urodzeniem dziecka. I kiedy Józio miał roczek, zaczęłam wieczorami spisywać te historie kostarykańskich Żydów. Wysłałam jeden rozdział do Moniki Sznajderman z wydawnictwa Czarne, a ona w ciągu kilku dni odpisała mi, że chce książkę. To było dla mnie wielkie zaskoczenie. więcej…

Przesłanie brzmi: posłuchaj siebie i swojej intuicji. Każda z nas ją ma, tylko zagłusza ją poradnikami, radami mam, ciotek, babć. Nie dajemy samym sobie dojść do głosu. Ja swój głos usłyszałam bardzo późno. Zobacz, wszystkie mamy chcą wychować dzieci zdrowe, silne i szczęśliwe, a skoro dążą do tego w tak różny sposób, to znaczy, że jest wiele dróg. Prawdopodobnie cokolwiek zrobimy, będzie dobre, więc odpuśćmy sobie i pozbądźmy się choć części tego poczucia winy. więcej…

Zdajemy sobie sprawę, że książki i audiobooki to nie tylko produkt w sklepie, ale także sposób na poszerzanie ludzkiej perspektywy, pokazywanie nowych horyzontów oraz codzienne obcowanie ze sztuką. Dlatego nasze wydawnictwo oraz księgarnia online są zawsze zaopatrzone w poruszające i intrygujące pozycje przeznaczone zarówno dla dzieci, jak i dla młodzieży oraz dorosłych. Wiemy bowiem, że doskonałe książki oraz audiobooki potrafią czasami zmieniać życie i wpływać na uczucia i emocje.

W wydawnictwie staramy się poruszać tematy, które uznajemy za ważne i warte przekazywania czytelnikom. Dlatego wydajemy książki związane z ekologią, świadomością i szczęściem czy dietą wegańską, slow fashion i zero waste. Proponujemy więc szeroki wybór różnorodnych tytułów, które można szybko i wygodnie przeglądać na naszej stronie internetowej. Pragniemy, by przygotowywane przez nas teksty zmieniały postrzeganie rzeczywistości przez swoich odbiorców i dostarczały im wiedzy na temat otaczającego ich świata.

Nasze wydawnictwo i księgarnia współpracują z wieloma polskimi autorkami tekstów przeznaczonych dla zróżnicowanego odbiorcy.

Proponujemy Państwu spotkania z Katarzyną Samosiej, Justyną Zarembą oraz Joanną Kowalczyk-Bednarczyk.

Dziennikarka, filozofka i pisarka. Ukończyła filozofię i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim oraz Polską Szkołę Reportażu w Instytucie Reportażu. Była także doktorantką w Instytucie Filozofii w Warszawie. Publikowała reportaże i wywiady w „Tygodniku Przegląd”, „Polityce”, „Tygodniku Powszechnym”, „Dużym Formacie”. Jej teksty ukazywały się w antologiach opowiadań i reportaży: „Czas zbrodni” (Wydawnictwo EMG), „Nowe Marzy” (Międzynarodowy Festiwal Opowiadania), „Przewiew” (Czytelnik). Publikowała także teksty naukowe w „Przeglądzie Filozoficzno-Literackim”. Zadebiutowała kryminałem „Czerwone Jezioro” (2022). Książka zwyciężyła pierwszy konkurs wydawnictwa Agora na najlepszą powieść sensacyjną, została też wyróżniona podczas Festiwalu Kryminalna Warszawa. W marcu 2023 roku ukazał się kolejny tom serii „Dzikie psy” a w maju tego roku, nakładem wydawnictwa Agora, ukazała się jej najnowszy kryminał: ,,Czarny portret”.

Recenzje

,,Dzikie psy”

Napisanie wyśmienitej powieści kryminalnej po świetnym debiucie to dopiero sztuka. Tak się udowadnia pisarską klasę. Polecam.
-Maciej Siembieda o książce „Dzikie psy”

Julia Łapińska umie w ludzi i tajemnice. Jej postaci żyją, a opowieść wciąga. To jedna z tych książek, których po prostu nie potrafiłem odłożyć.
-Łukasz Orbitowski o książce „Dzikie psy”

Kryminał z ciekawą parą głównych bohaterów i sprawnie zarysowanym społecznym tłem.
– z recenzji Jakuba Demiańczuka w Tygodniku „Polityka”

,,Czerwone Jezioro”

Powieść debiutantki Julii Łapińskiej to powrót do mrocznych historii z przeszłości, które ciągle determinują współczesne ludzkie losy. Akcja powieści ulokowana jest w Bornem, czyli na terenach, na których stacjonowały niegdyś w Polsce radzieckie wojska. Lokalne relacje Polaków i Rosjan z tamtego czasu nie zostały wciąż rozpoznane i, jak przekonuje autorka, kryją w sobie wiele tajemnic (…). W powieści znakomicie przedstawiono skomplikowany supeł tych relacji, świat prowincjonalnych interesów z „Ruskimi”, strefy wzajemnej obcości i bliskości. Jest to też opowieść o miłości ludzi z dwóch odrębnych światów. Intryga kryminalna została skonstruowana po mistrzowsku, bohaterowie drugiego planu okazują się najbardziej znaczącymi elementami tej układanki złożonej ze starych zdjęć. Atutem powieści są ciekawie zarysowane postacie – przede wszystkim prowadzący własne śledztwo fotograf Kuba Krall. Wyraziste są postacie Rosjan – takich jak cyniczny rosyjski oligarcha Borys Morozow. Przedstawiony w powieści obraz rosyjskiej męskiej przemocy nabrał dziś wyjątkowej aktualności.
-Fragment laudacji prof. Ewy Paczoskiej o książce „Czerwone Jezioro” wyróżnionej w konkursie Festiwalu Kryminalna Warszawa.

Elektryzująca proza kryminalna o krzywdzie z przeszłości i ranach, które się nie goją. Ten debiut zachwyca.
-Robert Małecki o „Czerwonym Jeziorze”

Fascynująca sceneria, intrygujący bohaterowie i wartka akcja. Przeczytałem jednym tchem. Znakomita powieść i świeży głos w literaturze kryminalnej.
-Jędrzej Pasierski o „Czerwonym Jeziorze”

Do świata powieści kryminalnych wkracza naprawdę mocna zawodniczka. Ucho do dialogów, uważność na detal, sensualność w opisywaniu świata – to wszystko wskazuje na to, że za „Czerwonym Jeziorem” stoi rasowa reporterka. Wybiera temat, który w powieści sensacyjnej pozwala jednocześnie śledzić zagadkę kryminalną i eksplorować ludzką psychikę. Producenci filmowi mogą ustawiać się w kolejce po zakup praw do ekranizacji. Na stole leży gotowy materiał na serial.
Weronika Wawrzkowicz , Rozmawiam bo lubię o “Czerwonym jeziorze”

Wywiady

Pisząc „Dzikie psy”, starłam się zrobić wszystko, żeby powieść była jak najlepsza. Wykonałam swoją robotę, a teraz „Dzikie psy” zaczynają żyć własnym życiem. Już nie mam wpływu na to, jak odbiorą powieść czytelnicy, bo ona zaczyna samodzielny żywot, przetwarzana przez ich wyobraźnię i wrażliwość. Mnie zaś wzywa kolejna przygoda i kolejna książka. Przyznam też, że nie chciałam, żeby „Dzikie psy” były kopią „Czerwonego Jeziora”. Więc choć spotykamy tu tych samych prowadzących śledztwo głównych bohaterów, byłego fotoreportera wojennego Kubę Kralla oraz rudowłosą podkomisarz Ingę Rojczyk, to w „Dzikich psach” zagadka jest zupełnie nowa. Tym razem nie ma retrospekcji. Wydarzenia dzieją się tylko we współczesności, co sprawia, że dynamika tej książki jest inna. Można ją też czytać bez znajomości pierwszej części.

-Mówi Julia Łapińska w wywiadzie dla zbrodniawbibliotece.pl